ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΨΥΛΛΟ
(ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 03 ΜΑΙΟΥ 2013)

Αγαπημένε μου φίλε και συνάδελφε Χρήστο,

«Ἡ ζωή ἐν τάφῳ κατετέθης Χριστέ καί Ἀγγέλων στρατιαί ἐξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν».

Δεν βρίσκω καλύτερη προσφώνηση να σου απευθύνω πέρα από αυτό το εγκώμιο της Εκκλησίας μας που θα ψάλλουμε σε λίγο μπροστά από τον επιτάφιο του Κυρίου μας.

Μαζευτήκαμε όλοι εδώ, οι φίλοι σου, οι συνάδελφοί σου, οι μαθητές σου, οι συγγενείς σου, για να κυκλώσουμε το σεπτό σκήνωμα σου μαζί με τους γονείς και τα αδέλφια σου και να σε προπέμψουμε στους ουρανούς.

Σήμερα Μεγάλη Παρασκευή, την πιο πένθιμη μέρα της Ορθοδοξίας μας ζούμε την κορύφωση της θλίψης, γιατί σήμερα με τον Χριστό μας αποχαιρετούμε και τον Χρήστο μας. Σήμερα Μεγάλη Παρασκευή κατεβαίνεις μαζί με τον Χριστό μας στον τάφο, Χρήστο μας. Σε κοντινή ηλικία όπως ο  Χριστός μας, φίλε μας Χρήστο. Γιός ξυλουργού όπως ο Χριστός μας αγαπημένε μας Χρήστο. Γι’ αυτό και θερμοπαρακαλούμε και προσευχόμαστε να σε κρατά ο Χριστός από το χέρι και όπως μαζί θα κατεβείτε στον τάφο,  ΜΑΖΙ και στην ένδοξό του ανάσταση να σε ανεβάσει στους ουρανούς στους κόλπους του Αβραάμ και του Ισαάκ  εκεί που ο Χριστός Διαλάμπει, εκεί που δεν υπάρχει λύπη πόνος ή στεναγμός, μακριά από νοσοκομεία, ταλαιπωρίες, ασθένειες και δοκιμασίες.

Γιατί πραγματικά στα τριανταένα χρόνια της μικρής ζωής σου, ταλαιπωρήθηκες αφάνταστα και δοκιμάστηκες σαν το χρυσάφι στο καμίνι της ασθένειας και του πόνου. Ποτέ σου όμως δεν βαρυγκώμησες, δεν γόγγυσες, δεν διαμαρτυρήθηκες. Δοκίμασες την πίκρα της ωδύνης και τώρα θα νιώσεις τη γλυκύτητα της  ανάστασης. «Γιατί μονάχα όσοι κατέβηκαν μέχρι τα κατάβαθα του τάφου πιστεύουν και ζουν την ανάσταση».

Συνάδελφέ μας Χρήστο,

Η σχολική σου οικογένεια, όλοι εκείνοι που καθημερινά συναναστρεφόσουν στο Γυμνάσιο πενθεί μαζί με τη φυσική σου οικογένεια. Η διευθύντριά μας, ο καθηγητικός σύλλογος, η διεύθυνση του σχολείου , το γραμματειακό προσωπικό, όλοι οι εργαζόμενοι, μαζί εκφράζουμε τη βαθιά μας θλίψη και τα συλληπητήριά μας. Συνάμα όμως θέλουμε να εκφράσουμε την ευγνομωσύνη μας γιατί υπήρξες ζωντανό παράδειγμα αγωνιστικότητας και ελπίδας. Δεν το κρύβω ότι αντλούσαμε θάρος απο σένα. Η παρουσία σου στο σχολείο δεν ήταν για ένα απλό μάθημα γεωγραφίας. Ήταν ένα μάθημα ζωής τόσο για τα παιδιά αλλά και για εμάς τους συναδέλφους σου.  Το σχολείο μας δεν θα ‘ναι πια το ίδιο γιατί θα λείπεις. Θα λείπει ο συνάδελφός μας, ο γεωγράφος μας, ο φίλος μας, ο Χρήστος μας. Ειδικά για μένα θα είναι πιο έντονη αυτή η απουσία γιατί οι τάξεις μας ήταν δίπλα η μια στην άλλη, γιατί ενώ έκανα μάθημα άκουα τη φωνή σου από δίπλα, γιατί ενώ δίδασκες άκουγες τη φωνή μου στο τμήμα σου. Και κάθε φορά που τέλειωνε το μάθημα και σε συναντούσα στο διάδρομο με ρωτούσες χαμογελώντας «Γείτονα ακουγόμουν πολύ σήμερα;»

Τώρα όμως,     κάθε πρωινό που θα περνώ έξω από την τάξη σου θα αναζητώ το γείτονά μου, θα ψάχνω το χαμόγελό σου, θα ζητώ την καλημέρα σου και είμαι σίγουρος ότι από εκεί ψηλά που θα βρίσκεσαι θα μας στέλνεις την αγάπη και την καλημέρα σου στο σχολείο σου, στους συναδέλφους σου στους φίλους και στους μαθητές σου.

 Τους μαθητές σου που αγαπούσες. Ιδιαίτερα αυτούς που είχαν κάποια οικονομική δυσκολία. Πόσα θα μπορούσα να πω για τις μυστικές εισφορές και δωρεές σου, για την ελεημοσύνη σου που πάντοτε κρατούσες κρυφή για να μην ξέρει κανένας για τις πράξεις και τις βοήθειές σου. Για τις φιλανθρωπίες σου που πρόσφερες με άκρα μυστικότητα και ταπείνωση Ακόμη και στην Κατ’ Οίκον Διανομή Φαγητού του ΚΕΠΑ συμμετείχες και βοηθούσες μαζί με τον αδελφό σου.

Αγαπημένε μας Χρήστο, τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής σου ήταν μια συνεχής Μεγάλη Εβδομάδα, γεμάτη με μαρτυρικά πάθη αλλά και με χαρμόσυνη ανάσταση. Μιλήσαμε για τελευταία φορά στο τηλέφωνο τη Μεγάλη Δευτέρα και λέγαμε να συναντηθούμε. Τηλεφώνησες και σε άλλους συναδέλφους και τους μίλησες γλυκά ήρεμα και θα κανόνιζες συνάντησή μας. Συγγνώμη δεν καταλάβαμε ότι μας αποχαιρετούσες με εκείνο το τηλεφώνημά σου και  ότι η συνάντηση που προγραμμάτιζες για όλους εμάς ήταν η σημερινή.

Εμείς δεν θέλουμε να σε αποχαιρετίσουμε. Θέλουμε μονάχα να σου επαναλάβουμε τα τελευταία λόγια που άκουσες σε αυτή τη γη, από τα χείλη της ηρωίδας μάνας σου που σου ψυθίρισε στο αυτί για να τα έχεις για πάντα φυλακτό «  Σ’ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ ».  Ναι Χρήστο μας, σ’ αγαπάμε πολύ γιατί είσαι άνθρωπος της αγάπης κ άγγελος του ουρανού. Από τους ουρανούς που θα βρίσκεσαι στάλαζε βάλσαμο παρηγοριάς στις ψυχές των γονιών σου, των αδελφών σου καθώς και όλων εκείνων που με αγάπη στάθηκαν δίπλα σου κατά το χρόνο της δοκιμασίας και του μαρτυρίου σου. Γιατί όπου «Γονέων Ἄλγος ἐκεῖ καί Χριστοῦ Παραμυθία»

Πανιερότατε, σεβαστοί πατέρες,

Σήμερα το πρωί την ώρα της αποκαθήλωσης και της πορείας του Κυρίου μας προς τον ενταφιασμό Του, ψάλλαμε τον ύμνο της ταφής και της ανάστασης,  «Ὅτε κατῆλθες πρὸς τὸν θάνατον, ἡ ζωὴ ἡ ἀθάνατος, τότε τὸν ᾍδην ἐνέκρωσας, τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος· ὅτε δὲ καὶ τοὺς τεθνεῶτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησας, πᾶσαι αἱ Δυνάμεις τῶν ἐπουρανίων ἐκραύγαζον· Ζωοδότα Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι».

Και συ Χρήστο πορεύεσαι την ίδια πορεία σήμερα. Στην Εκκλησία δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Από σήμερα ήδη ζείς  στην Ανάσταση. Αναπαύεσαι από των έργων της πολυβάσανης ζωής σου και ετοιμάζεσαι για την εν Χριστώ Ανάσταση, την ελπίδα όλων των Χριστιανών. Αναπαύσου λοιπόν εν ειρήνη, ξεκουράσου από τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες και ετοίμαζε σε όλους μας ξενίαν.

Θα προσδοκούμε την συνάντηση μαζί σου και με πρόσωπά «Ἀγαπητά καί Ποθούμενα»  που βρίσκονται ήδη εκεί. Να πας στο καλό φίλε Χρίστο. Εκ μέρους των φίλων και των συναδέλφων σου ραίνω το φέρετρό σου με τα μύρα της αγάπης και τα λούλουδα της ευγνομωσύνης μας.

Οι ουρανοί σε περιμένουν.  Καλήν Ανάσταση.

                                 Μεγάλη Παρασκευή 2013

                                                                       

                               Δημήτρης ΠαπαΕυέλθοντος