ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΕΥΕΛΘΩΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
ΚΑΤΑ
ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ 27 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007
Ευχαριστώ και δοξάζω το Θεό γιατί μας
αξίωσε να ολοκληρώσουμε κι αυτή τη σχολική χρονιά και όλοι εδώ συναγμένοι να
τιμούμε τα παιδιά μας, τα οποία αφού συμπλήρωσαν τον τριετή γυμνασιακό κύκλο
σπουδών τους, ανοίγουν απόψε τα φτερά για πιο ψηλά σκαλοπάτια μόρφωσης και
αγωγής. Βλέποντας αυτά τα παιδιά, την άλκιμη νεότητα του Παραλιμνιού και της
Αγίας Νάπας, θεωρώ τιμητικό προνόμιο το ότι διευθύνω αυτό το σχολείο, το
αρχαιότερο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη ελεύθερη Αμμόχωστο.
Βέβαια και μόνο να υπηρετεί κανείς
την παιδεία και να προετοιμάζει τη νέα γενιά του τόπου είναι το μεγαλύτερο
προνόμιο, αλλά και η μεγαλύτερη ευθύνη. Γιατί, από την εργασία που γίνεται στα
σχολεία θα εξαρτηθεί κατά πολύ η ποιότητα ζωής και το μέλλον αυτού του τόπου. Κι
ακόμη, οι εκπαιδευτικοί διαχειρίζονται ό,τι πιο ακριβό και πολύτιμο διαθέτει ο
τόπος: Τα παιδιά, τις ζωντανές εικόνες του Θεού, την χρυσή ελπίδα και το μέλλον της
πατρίδας.
Εάν στα θησαυροφυλάκια των μεγάλων
τραπεζών του κόσμου συγκεντρώνουν για διαφύλαξη πολύτιμους θησαυρούς, εδώ φοιτούν ακόμη πιο πολυτίμητοι και πιο ακριβοί
θησαυροί. Ό,τι πιο ακριβό έχουν να προβάλουν το Παραλίμνι και η Αγία Νάπα, η
εφηβική νεολαία των δύο Δήμων μας. Αυτά τα παιδιά τα οποία ο Θεός και η Πολιτεία μας εμπιστεύθηκαν θα είναι αύριο οι
πολίτες αυτού του τόπου, γονείς και οικογενειάρχες, ηγέτες που θα κρατούν στα
χέρια τους και θα κατευθύνουν την πορεία και τις τύχες του λαού και του νησιού
μας. Γι΄ αυτό και πρέπει οι εκπαιδευτικοί να εξασκούμε το επάγγελμά μας με
απόλυτο σεβασμό στη μοναδικότητα του κάθε παιδιού, με σύνεση και υπευθυνότητα,
με ζήλο και αυξημένο αίσθημα ευθύνης και όραμα.
Δε νομίζω πως θάταν υπερβολή να ισχυριστεί
κανείς ότι από τη μια η οικογένεια και από την άλλη το σχολείο διαγράφουν
ανάλογα, θετικό ή αρνητικό το μέλλον του τόπου και της πατρίδας. Από την αγωγή
και την εκπαίδευση που θα προσφέρουν αυτοί οι δυό παράγοντες μορφώνονται χαρακτήρες,
πλάθονται προσωπικότητες, επιτυγχάνονται επίπεδα. Γι’
αυτό και είναι περισσότερο από απαραίτητη η συνεργασία σχολείου και
οικογένειας, εκπαιδευτικών και γονιών. Και λέγοντας συνεργασία δεν εννοώ μια
απλή ενημέρωση για την πορεία του μαθητή στο σχολείο, αν πάει καλά, σε πιο
επίπεδο βρίσκεται, τι βαθμό θα πάρει. Το ζητούμενο είναι να γίνει κοινή
συνείδηση σχολείου και οικογένειας ότι απαιτούνται κοινές προσπάθειες και κοινοί
αγώνες για τη διαμόρφωση χαρακτήρα και ολοκληρωμένης προσωπικότητας, για ψηλότερα
επίπεδα προόδου, αρετής και γνώσης, για δημιουργία ανθρώπων σε μια εποχή
απανθρωπιάς και σύνθλιψης της ανθρώπινης προσωπικότητας και αξιοπρέπειας.
Για να πετύχουμε τη συνεργασία αυτή
προσπαθήσαμε να έχουμε ένα συνεχή διάλογο με την οικογένεια, οργανώσαμε ημέρες
επισκέψεων στο σχολείο, αλλά και καθημερινά μας χαροποιούσε η παρουσία γονιών
στο σχολικό χώρο. Όταν οι γονείς γνοιάζονται για τη φοίτηση, τη μελέτη, τη
συμπεριφορά και τις συναναστροφές των παιδιών τους, όταν βρίσκονται σ΄ ένα ζωντανό διάλογο ευθύνης με το σχολείο
και με τα παιδιά τους, τότε συμβάλλουν αποτελεσματικά στην επιτυχία των παιδιών
τους. Διακαώς επιθυμούμε πάντοτε να
είναι ενήμεροι οι γονείς σε ό,τι αφορά
τη λειτουργία του σχολείου, να
κινούμαστε Υπουργείο, Σχολείο και
Οικογένεια στον ίδιο βηματισμό. Όταν δεν βαδίζουμε τον ίδιο δρόμο κι όταν δεν
έχουμε τους ίδιους προσανατολισμούς και στόχους, δεν πρόκειται να έχουμε
αποτελέσματα. Όταν άλλα στοχεύει το σχολείο κι άλλες προτεραιότητες θέτει η
οικογένεια, απλά συγχύζουμε τα παιδιά και ματαιοπονούμε. Αναφέρω αυτά για να
τονίσω τη μεγάλη σημασία που αποδίδω στην εξαιρετική συνεργασία που είχε το
σχολείο με το Σύνδεσμο Γονέων του σχολείου καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς. Έστω
κι αν ελάχιστοι γονείς αδυνατούσαν ή δεν επιθυμούσαν να έχουν συνεργασία με το
σχολείο, στην τεράστια πλειοψηφία τους οι γονείς, με επικεφαλής το Σύνδεσμό τους, είχαν με το
σχολείο άψογη συνεργασία. Εκ βαθέων τους ευχαριστώ, και ιδιαίτερα τον Πρόεδρό
τους Νίκο Μουλαζίμη και τους συνεργάτες του. Η συνεισφορά τους στη λειτουργία
του σχολείου ήταν πολύτιμη.
Βέβαια η συνεργασία σχολείου –
οικογένειας εξυπακούει κατανόηση και συνεργασία μέσα στο ίδιο το σχολείο:
Διεύθυνσης, προσωπικού, γραμματείας. Για μένα ήταν ευλογία Θεού να μετατεθώ στο
σχολείο αυτό, όπου συνάντησα ανθρώπους με αγάπη, όρεξη και ζήλο, έτοιμους για
εργασία και προσφορά, αφοσιωμένους στο καθήκον, πρόθυμους για συνεργασία και
συλλογική προσπάθεια. Ταυτόχρονα, συνάντησα εδώ παιδιά μάλαμα, παιδιά άξια να
εργαστείς και να τους προσφέρεις ό,τι πιο καλό διαθέτεις, θυσιάζοντας κόπο και
χρόνο.
Το πρώτο που δήλωσα σε όλους
φτάνοντας εδώ είναι ότι δεν θεωρώ το σχολείο ιδιοκτησία μου. Είπα ότι όλοι
μαζί, με συνεργασία και συλλογικότητα να
εργαστούμε για το καλό του σχολείου και παρακάλεσα όλους να με βοηθήσουν γιατί
το εκπαιδευτικό έργο είναι τόσο σοβαρό και υπεύθυνο που χρειάζεται τη βοήθεια
και την ενεργό εμπλοκή όλων. Έχω την αντίληψη ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί, από το
Διευθυντή μέχρι τον πρωτοδιόριστο συμβασιούχο, είμαστε στρατιώτες στο ίδιο
χαράκωμα στον κοινό αγώνα για διαπαιδαγώγηση των παιδιών, διαμόρφωση χαρακτήρα
και προσωπικότητας, καλλιέργεια της αρετής και του ήθους, γνωσιολογική ανέλιξη
και πολύπλευρη αναβάθμιση των παιδιών.
Στο σημείο αυτό αισθάνομαι επιτακτική
την ανάγκη να ομολογήσω ότι στην
παράκλησή μου όλόκληρος ο Καθηγητικός Σύλλογος ανταποκρίθηκε θετικά, γι’ αυτό
κι εκφράζω προς όλους τις ευχαριστίες μου. Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλω στα
μέλη της διευθυντικής ομάδας, τα οποία με υπευθυνότητα στάθηκαν δίπλα μου, μαζί χαράξαμε πορεία και μαζί
κρατήσαμε το τιμόνι του σχολείου. Αν δεν
είχα την αποτελεσματική βοήθεια και την αμέριστη συμπαράσταση της κας Θεοδούλας
Μακρίδου Β.Δ. Α΄, όπως και όλων των άξιων συνεργατών μου στη διεύθυνση του
σχολείου, της κας Σοφίας Σωφρονίου, (την οποία και εγκάρδια συγχαίρω για την
πρόσφατη προαγωγή της σε Βοηθό Διευθύντρια Α΄) της κας Κασσιανής Κωνσταντίνου, του
κου Σολωμού Οικονόμου, του κου Παναγιώτη Κοτσώνη, της κας Τριανταφυλλιάς
Μιχαηλίδου, της κας Αναστασίας Κατσώνη και
της κας Ελένης Χατζησιεγκαλλή (την οποία και θερμά συγχαίρω για την
πρόσφατη προαγωγή της σε Βοηθό Διευθύντρια), η πορεία του σχολείου θα ήταν πολύ
πιο δύσκολη. Κάθε Δευτέρα πρωί μαζί προγραμματίζαμε τις εργασίες του σχολείου,
θέτοντας βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους.
Πέρα από τους στενούς μου συνεργάτες στη
διεύθυνση, στο σχολείο εργάστηκαν εξήντα
εννιά καθηγητές. Και προς αυτούς τους συναδέλφους εκφράζω εγκάρδιες
ευχαριστίες, αφού ο καθένας στο δικό του πόστο, έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό.
Πέρα από τα διδακτικά τους καθήκοντα, σε δεκαοκτώ τακτικές και έκτακτες
Συνεδριάσεις αντιμετωπίσαμε συλλογικά, μέσα σε πνεύμα αγαστής συνεργασίας και
σύμπνοιας τα αναπόφευκτα προβλήματα της σχολικής ζωής. Από τους καθηγητές οι
τριάντα δύο είχαν πλήρες ωράριο, ενώ τους υπόλοιπους δεκαπέντε τους
μοιραζόμαστε με άλλα σχολεία. Αυτός ο διακανονισμός, η συνυπηρέτηση δηλαδή σε
δύο σχολεία, δεν είναι ό,τι το καλύτερο. Και τούτο γιατί ο συνάδελφος
αισθάνεται ότι δεν ανήκει πουθενά, γίνεται σπατάλη διδακτικού χρόνου και
δημιουργούνται πολλά προβλήματα στο πρόγραμμα λειτουργίας του σχολείου. Είναι
ένα θέμα που οι αρμόδιοι θα πρέπει να το δουν πιο σοβαρά. Ναι, είμαστε αγροτική
περιοχή, αλλά δεν πρέπει να έχουν όλα τα προνόμια οι πόλεις. Εξ άλλου τα αποτελέσματα σε όλους τους
τομείς αποδεικνύουν ότι το σχολείο μας
μπορεί επάξια να συγκριθεί με
οποιοδήποτε άλλο σχολείο της Κύπρου. Το ευχαριστώ μου είναι ειλικρινές και
εγκάρδιο καί προς τα μέλη της Γραμματείας, που ήταν το δεξί μου
χέρι. Στο ακέραιο πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους και οι τέσσερις επιστάτριες καθώς και ο υπεύθυνος της σχολικής καντίνας.
Με το ξεκίνημα της χρονιάς θέσαμε
βασικά, δύο στόχους: Τον όσο το δυνατό καλύτερο γνωσιολογικό καταρτισμό και
την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης των
μαθητών μας, δίνοντας έμφαση και
αξιοποιώντας τα δεδομένα της σύγχρονης
παιδαγωγικής επιστήμης και της σύγχρονης τεχνολογίας. Ο δεύτερος στόχος ήταν η πνευματική εξύψωση των παιδιών,
η καλλιέργεια του ήθους, η διαμόρφωση της προσωπικότητας, η δημιουργία ανθρώπων
που να μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένοι
στην κοινωνία, με αγάπη και σεβασμό προς κάθε άνθρωπο.
Για να πετύχουμε τους στόχους μας
εργαστήκαμε τόσο μέσα στην τάξη, όσο και
έξω από τις αίθουσες διδασκαλίας. Τούτο
γιατί πιστεύουμε ότι το έργο της αγωγής δεν εξυπηρετείται μόνο με το κλασσικό μάθημα στις σχολικές αίθουσες.
Εξ ίσου, αν όχι καλύτερα, επιτυγχάνεται
και με τις δύο εκδρομές που οργανώσαμε, με το θέατρο που μέ τόση
επιτυχία ανεβάσαμε αλλά και τις
παραστάσεις που μας δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε, με τους
εκκλησιασμούς και τις επισκέψεις σε φιλανθρωπικά ιδρύματα που πραγματοποιήσαμε,
με τη λειτουργία των μαθητικών συμβουλίων των τάξεων και του Κ.Μ.Σ. του
σχολείου, με τους εράνους για αναξιοπαθούντες που διοργανώσαμε, με τις
χριστουγεννιάτικες κάρτες και τα Ημερολόγα που εκδώσαμε, με την υπέροχη χορωδία
και ορχήστρα που σε κάθε εκδήλωση ψυχαγωγούσε όλους, με το χορευτικό συγκρότημα
και την αθλητική ομάδα του σχολείου, με τις πασχαλινές λαμπάδες που στολίσαμε, με
τις ημερίδες δραστηριοτήτων που αφιερώσαμε,
με το μαθητικό συνέδριο Γυμνασίων Αμμοχώστου του οποίου είχαμε την
ευθύνη της διοργάνωσης, με τη δραστηριοποίηση των διαφόρων Επιτροπών, με τις
εκστρατείες καθαριότητας που πραγματοποιήσαμε, με τους αθλητικούς αγώνες που
διοργανώσαμε και άλλους στους οποίους λάβαμε μέρος, με το περιοδικό του σχολείου που κι εφέτος
εκδώσαμε, τους διαγωνισμούς τους οποίους εντος του σχολείου διοργανώσαμε και
εκτός του σχολείου δηλώσαμε συμμετοχή
και είχαμε αξιόλογες επιτυχίες και βραβεύσεις,
Με το ίδιο σκεπτικό πραγματοποιήσαμε
όλους τους προβλεπόμενους από τους κανονισμούς ενδοσχολικούς και
εξωσχολικούς θρησκευτικούς, εθνικούς και
άλλου περιεχομένου εορτασμούς. Λάβαμε
μέρος στις εκδηλώσεις υποδοχής του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδοςν κ.
Χριστοδούλου, την υποδοχή και ενθρόνιση του πρώτου μας Μητροπολίτη
Σεβασμιωτάτου κ. Βασιλείου, φιλοξενήσαμε
το Γυμνάσιο Βριλισσίων Αθηνών, το Γυμνάσιο Arvidsjaur από
τη Σουηδία καθώς και το Γυμνάσιο Utsira
από τη Νορβηγία.
Ακροθιγώς ανάφερα πιο πάνω τη συμμετοχή
του σχολείου μας σε διάφορους διαγωνισμούς, με τα καλύτερα αποτελέσματα για
τους μαθητές μας. Σε λίγο θα ανακοινωθούν οι βραβεύσεις, για πληρέστερη
ενημέρωσή σας. Θα ήθελα όμως να αναφερθώ ειδικά σε ένα, πανευρωπαϊκό, όπου
ανάμεσα σε 1323 συμμετοχές από 24 χώρες της Ενωμένης Ευρώπης με θέμα My poster on Democracy το σχολείο μας εξασφάλισε τα δύο πρώτα βραβεία. Επίσης αναφέρω ότι ο
Πρόεδρος του Κ.Μ.Σ. του σχολείου μας εκλέγηκε Πρόεδρος της Παιδοβουλής.
Μια και αναφέρομαι σε επιτυχίες και
βραβεύσεις οφείλω μια διευκρίνιση. Δε θέλω να δώσω την ψευδαίσθηση ότι φτάσαμε
την τελειότητα. Απλά θέλω να τονίσω ότι με εργατικότητα, με συντονισμένες
προσπάθειες και αγωνιστικό πνεύμα, μπορούμε καθημερινά να γινόμαστε καλύτεροι.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλω στη
Σχολική Εφορεία η οποία ικανοποιούσε
ολοπρόθυμα κάθε μας αίτημα. Δεν μας ταλαιπώρησε ποτέ με γραφειοκρατικές,
χρονοβόρες διαδικασίες. Ό,τι ζητούσαμε, το είχαμε έγκαιρα. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στη
συμπαράσταση και οικονομική στήριξη που είχε το σχολείο από τους Δήμους Παραλιμνίου
και Αγίας Νάπας, τις Συνεργατικές Πιστωτικές Εταιρείες Παραλιμνίου και Αγίας
Νάπας, καθώς και τίς Εκκλησίες των δύο κοινοτήτων. Ιδιαίτερη ήταν η βοήθεια και
συμβολή στο έργο του σχολείου από τον πατέρα Χρυσόστομο της Δερύνειας. Θερμά τον
ευχαριστώ, όπως και όλους εκείνους που με τις χορηγίες τους στηρίζουν το θεσμό
βραβεύσεων του σχολείου που εφέτος, με απόφαση του Καθηγητικού Συλλόγου
εγκαινιάζουμε. Ευχαριστίες οφείλω και στην οικογένεια Ανδρέα Χαχολή, η οποία
στη μνήμη του μακαριστού παιδιού τους Χαράλαμπου ανέλαβε το κόστος της
επέκτασης της Εκκλησίας των Τριών Ιεραρχών που εξυπηρετεί τις λειτουργικές
ανάγκες διδασκόντων και διδασκομένων
Καλή και εποικοδομητική συνεργασία είχαμε
και με πλείστους άλλους παράγοντες και
υπηρεσίες, όπως η Αστυνομία, το Γραφείο Ευημερίας, το Νοσοκομείο
Αμμοχώστου, οι υγειονομικές αρχές, η υπηρεσία εκπαιδευτικής ψυχολογίας, όλα τα
σχολεία Μέσης της περιοχής, καθώς και τα
Δημοτικά Παραλιμνίου και Αγίας Νάπας.
Προς όλους εκφράζω ευγνώμονες ευχαριστίες.
Στο σχολείο μας γράφτηκαν και
φοίτησαν 587 μαθητές, οι οποίοι
κατανεμήθηκαν σε είκοσι πέντε τμήματα: Δέκα στην Α΄ τάξη, οκτώ στη Β΄ τάξη και
εφτά στην Γ΄ τάξη. Εικοσιτέσσερα παιδιά
γράφτηκαν ακροατές. Δύο παιδιά μετεγράφησαν. Από τα υπόλοιπα παιδιά παρακάθησαν
στις εξετάσεις του Ιουνίου 561, ενώ
άλλα τρία για διάφορους λόγους θα
παρακαθήσουν στις ανεξετάσεις του
Σεπτεμβρίου. Από τα παιδιά που έδωσαν εξετάσεις πέτυχαν τα 478 τα οποία
προάγονται ή απολύονται, ενώ 83 παραπέμπονται
στις ανεξετάσεις του Σεπτεμβρίου. Ένα σύνολο από 157 παιδιά και από τις τρεις τάξεις αρίστευσαν. Αυτό
είναι πολύ σημαντικό, γιατί αποδεικνύει ότι, με την καθοδήγηση των καθηγητών
τους, στην πλειοψηφία τους τα παιδιά μας
εργάζονται και αποδίδουν. Εύχομαι πάντα να προοδεύουν και αριστεύουν σε όλους
τους τομείς της ζωής.
Βέβαια οι επιδόσεις του σχολείου δεν
είναι κάτι για το οποίο μπορεί κανείς να μονοπωλεί την επιτυχία. Οι επιτυχίες
είναι καρπός συλλογικής εργασίας. Στο σημείο αυτό επιθυμώ να τονίσω ξανά την
προσφορά των γονιών που είναι πολύ σημαντική και εκδηλώνεται με το ενδιαφέρον
και την παρακολούθηση της ζωής και της συμπεριφοράς των παιδιών τους.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω
ότι καθόλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς είχαμε την ενεργό συμπαράσταση και
βοήθεια στο έργο μας των Λειτουργών του Υπουργείου Παιδείας και
Πολιτισμού. Οι Επιθεωρητές όλων των κλάδων ερχόντουσαν στο σχολείο σαν
σύμβουλοι των καθηγητών για να προσφέρουν καθοδήγηση και στήριξη. Τους ευχαριστώ όλους και
ιδιαίτερα τον μέχρι πρόσφατα Επαρχιακό Επιθεωρητή κ. Ιωάννη Βαρέλλα, για την
προθυμία με την οποία αντιμετώπιζε κάθε αίτημα του σχολείου. Εν τούτοις θα
ήθελα να κάμω και κάποιο σχόλιο στο σημείο αυτό. Ενώ βρισκόμαστε σε αρκετά
προχωρημένο σημείο στην πορεία για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όπου ένας στόχος
είναι η αυτονόμηση των σχολείων, εν τούτοις, μόνο για τη χρονιά αυτή, το Υ.Π.Π.
μας έχει διαβιβάσει 966 Εγκυκλίους, με τις οποίες καθορίζει κάθε λεπτομέρεια της σχολικής ζωής. Το
γεγονός αυτό στερεί εν πολλοίς τα σχολεία από την ανάληψη πρωτοβουλιών και
ευθυνών, αφού για τα πάντα αποφασίζει η Λευκωσία και οι Διευθυντές από ηγέτες
μετατρέπονται σε εντεταλμένους εκτελεστές ειλημμένων αποφάσεων. Οι Καθηγητικοί
Σύλλογοι, που πρέπει να είναι το ανώτατο σώμα μέσα στο σχολείο, λειτουργούν σαν
παθητικοί δέκτες εντολών άνωθεν. Είναι
καιρός να δοθούν στα σχολεία, σε τοπικό επίπεδο, περισσότερα δικαιώματα και
περισσότερες ευθύνες.
Διαβεβαιώνω εντίμως ότι δεν
διακατεχόμαστε από αισθήματα ρατσισμού, όμως ένα μεγάλο πρόβλημα που μας
ταλαιπώρησε ολόχρονα είναι η παρουσία αλλόγλωσσων παιδιών μέσα στο σχολείο. Ένα
παιδί που έρχεται από την Αγγλία ή όποιαδήποτε άλλη χώρα, την επόμενη της
άφιξής του στην Κύπρο μπορεί να εγγραφεί στο Γυμνάσιο, έστω κι αν δεν γνωρίζει
ούτε μια λέξη ελληνική, φτάνει να είναι ηλικίας 12 μέχρι 15 χρόνων. Αυτό το
παιδί, καλείται να παρακολουθεί μαθήματα, τα οποία γίνονται στα Ελληνικά, και
πολλές φορές αδυνατούν να κατανοήσουν τα δικά μας παιδιά. Αυτά, λοιπόν, τα
αλλόγλωσσα παιδιά, τα οποία παρακολουθούν και δεν καταλαβαίνουν, ακούουν αλλά
δεν αντιλαμβάνονται, είναι επόμενο να ατακτούν, να ενοχλούν και να δημιουργούν
προβλήματα;
Η ένταξη στην Ενωμένη Ευρώπη, η
αλματώδης ανάπτυξη του τουρισμού και η χειμαρρώδης εισροή και εγκατάσταση ξένων
στον τόπο, βρήκε το Υπουργείο μάλλον απροετοίμαστο. Στο σχολείο μας φοίτησαν
εφέτος 91 παιδιά των οποίων μητρική
γλώσσα δεν ήταν η Ελληνική. Κάποια απ’ αυά πήγαν πολύ καλά. Μια μαθήτρια αρίστευσε και συγκαταλέγεται στους βραβευμένους. Για κάποια
όμως η χρονιά πήγε χαμένη, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του σχολείου και παρά
τα τεράστια ποσά που δαπανήθηκαν από το Υπουργείο για χάρη τους.. Έπρεπε το
Υπουργείο να ζητά απ’ αυτά να μαθαίνουν σε κάποιο Κρατικό ή Ιδιωτικό Ινστιτούτο
σε υποφερτό επίπεδο την ελληνική γλώσσα, να υποβάλλονται σε εξέταση, και τότε
να εισέρχονται στο Γυμνάσιο
Αν υπάρχει κάτι που σχολιάστηκε
έντονα και σε παγκύπρια κλίμακα σαν γνώρισμα των καιρών μας, είναι το φαινόμενο
της βίας μέσα στα σχολεία και της μαθητικής παραβατικότητας. Ένα γεγονός που
τραυματίζει όλους όσοι εμπλέκονται στη σχολική διαδικασία και πράξη
–εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές –αλλά και την κοινωνία μας ολόκληρη. Βέβαια το
φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές, απλά στις μέρες μας παρουσιάζει μια έξαρση,
γεγονός απόλυτα δικαιολογημένο. Γιατί, αν κοιτάξουμε γύρω μας την κοινωνία που
ζούμε, αυτά που προβάλλουν καθημερινά οι οθόνες των τηλεοράσεων, αυτά που
καταγράφουν τα έντυπα μαζικής ενημέρωσης, αν παρακολουθήσουμε τον τρόπο ζωής
και συμπεριφοράς γύρω μας, τι άλλο είναι από φροντιστήριο βίας και
παραβατικότητας;
Το θέμα είναι αρκετά σοβαρό, γι’
αυτό και χρειάζεται σοβαρή μελέτη και αντιμετώπισή του. Σπασμωδικές ενέργειες
και αψυχολόγητες λύσεις, κατηγορώντας και τιμωρώντας τα παιδιά για τις
αντικοινωνικές τους συμπεριφορές, απλά θα διαιωνίζουν το πρόβλημα. Αν θέλουμε να συμβάλουμε στη διόρθωση
μιας κατάστασης, πρέπει να ψάξουμε να
βρούμε τα γενεσιουργά αίτια που την προκαλούν. Αν σταθούμε στην επιφάνεια των
γεγονότων, σ΄ αυτό που φαίνεται, ουσιαστικά δεν έχουμε προσφέρει τίποτε. Όσο κι
αν μας ενοχλεί, η οικογένεια είναι αυτή που κατά κύριο λόγο διαμορφώνει την
προσωπικότητα και τις συμπεριφορές των παιδιών. Τα παιδιά απλά αντιγράφουν. Όταν
τα παιδιά συμπεριφέρονται με απαράδεκτο τρόπο, όταν καταφεύγουν στη βία και
στην παραβατικότητα, ο μεγαλύτερος υπεύθυνος δεν είναι τα παιδιά, αλλά η
οικογένεια και η κοινωνία. Έχουν, βέβαια και τα παιδιά το δικό τους μερίδιο
ευθύνης, αλλά ο κυρίως υπεύθυνος είναι
άλλος. Η συμπεριφορά τους είναι απότοκο των συνθηκών ζωής που οι μεγαλύτεροι
έχουμε διαμορφώσει.
Όταν ένα παιδί ζει σε μια οικογένεια
όπου για χίλιους λόγους δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των μελών της: Είτε
γιατί οι γονείς απουσιάζουν τον περισσότερο χρόνο στην εργασία τους, είτε γιατί
το παιδί όλη μέρα ασθμαίνοντας τρέχει από φροντιστήριο σε φροντιστήριο και δεν
μένει χρόνος να μιλήσει με τους γονείς του, είτε γιατί το λίγο ελεύθερο χρόνο
που έχουμε τον καταναλώνουμε προσηλωμένοι στην οθόνη της τηλεόρασης και του
ηλεκτρονικού υπολογιστή, είτε γιατί η
αγωγή των παιδιών δεν έχει τόση σημασία όσο το ξέφρενο κυνηγητό του πλουτισμού,
τότε είναι αναπόφευκτο το παιδί να αναπτύξει απαράδεκτες συμπεριφορές και
στάσεις. Όταν λείψει από το παιδί η
αγάπη και η ζεστασιά της οικογένειας, που εκδηλώνεται με ένα καλό λόγο, με
ενδιαφέρον για τα καθημερινά προβλήματα που βιώνει, με αποδοχή των δυνατοτήτων
και των αδυναμιών του, με σεβασμό της αυτοτέλειας και της προσωπικότητάς του,
με ένα χάδι, με ένα διάλογο, με μια ζωντανή επικοινωνία, τότε το παιδί ζει σε
μια κόλαση. Κόλαση δεν είναι τίποτε άλλο από την έλλειψη επικοινωνίας, τη
μοναξιά. Κι όταν κανείς ζει στην κόλαση, σίγουρα κάνει έργα κολάσιμα. Τότε να
είμαστε σίγουροι ότι θα καταφύγει στο κάπνισμα, στις μοτόρες, στη βία, στην
εγκληματικότητα, στα ναρκωτικά.
Τέτοια φαινόμενα δυστυχώς ζούμε
καθημερινά, και με την πάροδο του χρόνου, αν δεν διορθωθεί η κατάσταση θα τα
βιώνουμε πιο έντονα. Βλέπουμε νέα παιδιά να καταστρέφονται μέσα στην απανθρωπιά
της βίας και της παραβατικότητας, να χαραμίζουν τη ζωή τους στις μοτόρες, να
γίνονται θύματα των εξαρτησιογόνων ουσιών, κι εμείς παραπαίουμε. Εξαντλούμε το
χρέος μας στο να κατακεραυνώνουμε τα παιδιά
για τις λανθασμένες επιλογές τους, την απαράδεκτη συμπεριφορά τους, κατηγορούμε
τις κακές συναναστροφές τους, τα
θεωρούμε επιπόλαια και ανώριμα. Ενοχοποιούμε τα παιδιά, για να
αποποινικοποιήσουμε τη δική μας ευθύνη.
Κι όμως. Οι ηθικοί αυτουργοί, οι
ένοχοι, είμαστε εμείς, οι μεγαλύτεροι στην ηλικία. Η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει
στους μεγαλύτερους, στους γονείς, στην κοινωνία, στην Εκκλησία, στο σχολείο,
στο Κράτος. Όχι στα παιδιά. Τα παιδιά
είναι μάλαμα. Όταν όμως απογοητεύεις ένα παιδί με τη συμπεριφορά σου ή με την
απουσία σου από τη ζωή του, τι περιμένεις; Όταν στα γήπεδα παραδίδουμε
φροντιστήρια βίας, παραβατικότητας και
αντικοινωνικής συμπεριφοράς, αμφιβάλλουμε ότι θα πάρουν το μήνυμα; Όταν στα σχολεία πρωταρχικός στόχος τίθεται η
βαθμοθηρία για εξασφάλιση μιας θέσης στο Πανεπιστήμιο, τι ανθρώπους
διαπλάθουμε; Όταν διαλύουμε τις οικογένειές μας, όταν διαλύουμε τα σπίτια μας,
θεοποιούμε το χρήμα και τις υλικές απολαύσεις,
όταν η ζωή μας γίνεται ένα ανελέητο κυνηγητό του εύκολου πλουτισμού, τι
περιμένουμε; Τα παιδιά μαθαίνουν εύκολα. Και αντιγράφουν ακόμη πιο εύκολα.
Στις μέρες μας παρατηρείται μια τάση
και μια επιθυμία να τα μάθουμε όλα. Μαθαίνουμε χίλια δυο πράγματα, χίλιες δυο
τέχνες, χίλιες δυό επιστήμες, κατέχουμε όλα τα δεδομένα της πληροφορικής, αλλά
δεν καθόμαστε να μάθουμε πώς να επικοινωνούμε με τα παιδιά μας. Πώς χτίζεται
μια οικογένεια. Πώς να έχουμε μια ζεστή οικογενειακή ζωή. Πώς να βιώσουν τα
παιδιά μας την αγάπη μέσα στο σπίτι, μέσα στην οικογένεια.
Αν πετύχουμε να εξασφαλίσουμε στα
παιδιά μια ισορροπημένη οικογενειακή ζωή, όπου θα τα αναπαύει η αγάπη του πατέρα και της μάνας, τότε το πρόβλημα θα
έχει λυθεί στο μεγαλύτερο βαθμό. Αν όμως εξακολουθήσουμε να περιφρονούμε και να
λοιδορούμε θεσμούς και αξίες, όπως είναι η οικογένεια και το σχολείο, να
είμαστε βέβαιοι πως τα πράγματα θα οδηγούνται από το κακό στο χειρότερο.
Η οικογένεια και το σχολείο είναι από
τους πιο ισχυρούς θεσμούς, που όταν λειτουργούν σωστά, μπορούν και προστατεύουν
αποτελεσματικά τα παιδιά, εξασφαλίζοντάς τους μια καλή πορεία στη ζωή τους.
Δυστυχώς, όμως, μέσα στην αλλοτρίωση των καιρών μας, κάνουμε ό,τι είναι
δυνατόν για να αποδυναμώσουμε αυτά τα
σωτήρια καταφύγια. Μοιάζουμε με το ελάφι του μύθου του Αισώπου που, μπροστά στον
κίνδυνο του κυνηγού, κρύφτηκε στο φύλλωμα ενός θάμνου και σώθηκε. Μόλις ο
κυνηγός απομακρύνθηκε, νόμισε το άμυαλο ότι δεν υπάρχει πια κίνδυνος, κι άρχισε
να ροκανίζει με την ησυχία του τη φυλλωσιά του σωτήρα του. Επιστρέφοντας ο
κυνηγός το βρήκε ακάλυπτο και το σκότωσε.
Το μήνυμα, νομίζω, είναι πολύ σαφές. Εάν
θέλουμε σωστά παιδιά – και ποιος δεν το θέλει αυτό; - Δώστε στην οικογένειά σας
νόημα και περιεχόμενο. Κι ακόμη, κρατείστε το σχολείο ψηλά, όσο πιο ψηλά
μπορείτε στη συνείδησή σας και στη συνείδηση των παιδιών σας.
Τώρα, να μου επιτρέψετε, παρακαλώ,
δυο λόγια να πω στα παιδιά που απολύονται.
Αγαπητά μου παιδιά,
Αυτό το Σχολείο, το ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ
θα είναι σε λίγο μια ανάμνηση στη ζωή σας. Έτσι είναι. Αφού έχετε ολοκληρώσει
εδώ τη φοίτησή σας, για κάπου αλλού θα
συνεχίσετε την πορεία σας. Αλλ’ εάν ιστορικά θα είναι το σχολείο αυτό παρελθόν
και ανάμνηση, θα ήθελα υπαρξιακά να είναι για σας ένα συνεχές παρόν, μια ζώσα βιωματική
εμπειρία. Όχι βέβαια σαν κτίριο. Ούτε και σαν ένας προεφηβικός συναισθηματικός
φορτισμός. Εκείνο που μετρά είναι αυτά που
προσπαθήσαμε να σας μεταλαμπαδεύσουμε. Όχι οι γνώσεις. Απ’ αυτές θα
βρείτε παντού, και πιο πολλές ακόμη. Εξ
άλλου, τι αξία έχουν οι γνώσεις, όταν απουσιάζει το ανθρώπινο πρόσωπο;
Αναχωρώντας από το σχολείο αυτό κρατείστε βαθιά ριζωμένα στην καρδιά και την
ψυχή σας τα στοιχεία που συνθέτουν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Μετουσιώστε σε πράξη την αγάπη και το
σεβασμό προς τον Θεό, την πατρίδα και τον άνθρωπο. Καλλιεργείστε μέσα σας τον
αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια. Διατηρείστε ανόθευτα μέσα σας όλα τα καλά και
ωραία στοιχεία που συνθέτουν την ταυτότητά μας
σαν Ορθόδοξοι Έλληνες. Είναι η ταυτότητα αυτή το πιο δυνατό όπλο που θα
σας θωρακίζει και θα σας προστατεύει από τις καταστροφικές σειρήνες της
σύγχρονης επο-χής, της νέας τάξης πραγμάτων.
Διακινούμενοι σ’ αυτό το χώρο,
αντικρύζατε καθημερινά ένα εκκλησάκι, αφιερωμένο στους Τρεις Ιεράρχες. Το
εκκλησάκι αυτό δένει με την παρουσία του
σε άρρηκτο δεσμό το σήμερα με την ιστορική μας παράδοση, την ορθόδοξη μας πίστη,
την αγάπη στο Χριστό. Μεταφέροντας το βλέμμα λίγο πιο πέρα, ατενίζατε
καθημερινά την βασιλεύυουσα Αμμόχωστο, έρημη να μας προσμένει και να μας γνέφει
προσκλητικά. Αυτή η ασίγαστη σιωπηλή πρόσκληση συντηρούσε το εθνικό χρέος και
την φιλοπατρία.
Φεύγοντας από το σχολείο πάρτε μαζί
σας αυτά μονάχα. Την αγάπη στο Χριστό και την αγάπη στην πατρίδα. Αυτά τα δυο
μαζί είναι ικανά να δίνουν καθημερινά
νόημα και όραμα στη ζωή σας.
Να πάτε στο καλό. Ο Θεός μαζί σας. Οι ευχές
και η αγάπη μας θα συντροφεύουν το κάθε σας βήμα.
Πρωτοπρεσβύτερος
Ευέλθων
Χαραλάμπους
Διευθυντής
27
ΙΟΥΝΙΟΥ 2007
