Μητροπολίτου Κένυας κ. Μακάριου, Ιούλιος 2011

Το κείμενο, που ακολουθεί, γράφτηκε λίγες μέρες μετά από την κοίμηση του αείμνηστου πατρός Ευέλθοντα Χαραλάμπους, που συνέβη στις 27 Ιουνίου 2011. Λόγω της σχέσεώς του με την εξωτερική ιεραποστολή, το κείμενο αυτό αποστέλλεται, για να γίνει γνωστός ο θάνατός του και εκείνοι, που υποστηρίζουν και αγαπούν το έργο της εξωτερικής ιεραποστολής, να προσεύχονται για την ψυχή του.

Ο πατήρ Ευέλθων έφερε την καταγωγή του από τον κατεχόμενο, σήμερα, Άγιο Γεώργιο Σπαθαρικού και γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου 1950. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1973 και πρεσβύτερος το 1979. Υπηρέτησε, ως διάκονος, στον Ιερό Ναό του Αποστόλου Λουκά στην Αμμόχωστο, μέχρι την τουρκική εισβολή το 1974. Στη συνέχεια υπηρέτησε διάκονος και προϊστάμενος στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Παραλιμνίου, μέχρι το 1999. Από το 1999, μέχρι και το θάνατό του, υπηρέτησε ως προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου.

Ο αείμνηστος ήτο κάτοχος πτυχίου Παιδαγωγικών και Θεολογίας. Υπηρέτησε ως καθηγητής στη Δημοτική και Μέση Εκπαίδευση και αφυπηρέτησε, ως διευθυντής Λυκείου, το 2009. Η γνωριμία μου, μαζί του, χρονολογείται από την εποχή που εξελέγη Επίσκοπος Ριρούτας. Από τότε αρχίζει η συνεργασία μου μαζί του, εφόσον, συχνά, επισκεπτόταν την Κένυα και, με τον τρόπο αυτό, συνεισέφερε στο κτίσιμο εκκλησιών και σχολείων, όπως και ιατρικών κέντρων.

Στην ιστορία του κάθε ανθρώπου υπάρχουν στιγμές που σηματοδοτούν την πορεία τους μ’ ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό τρόπο. Είναι οι στιγμές που, ο άνθρωπος, όσο κι αν ταλαιπωρείται και υποφέρει, οι στιγμές αυτές τού δίνουν ζωή, είναι ξεχωριστές, είναι ευλογημένες, γιατί με τον τρόπο αυτό μπορεί και προσφέρει τον εαυτό του για την υπηρεσία των άλλων. Είναι ο άνθρωπος εκείνος, που κάτω από δύσκολες συνθήκες και μέσα σε απαράδεκτες καταστάσεις, ίσως συγκλονιστικές, στην πορεία του βρέθηκε σημαιοφόρος σε ένα χώρο πολύ μακρινό, μα πολύ αγαπητό για τον ίδιο.

Ο πατήρ Ευέλθων, πρόσφυγας και κατατρεγμένος από τα γεγονότα του 1974, θέλησε να ξαναδημιουργήσει την πορεία της ζωής του και να της δώσει ένα μήνυμα ελπιδοφόρο, αγγίζοντας, όσο μπορούσε, πιο βαθιά το νόημα της προσφοράς. Στην ιστορία της ιεραποστολής αποφασίζει κάποιος να δώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά, να θυσιαστεί για τον συνάνθρωπό του, να συμπαρασταθεί και να πεθάνει, ακόμα, για αυτό που τόσο αγάπησε και που θέλησε να υπηρετήσει πιστά, ταπεινά και αθόρυβα.

Ο πατήρ Ευέλθων δεν μπορούσε να έλθει στην Αφρική να γίνει ιεραπόστολος, όσο κι αν αγάπησε το έργο αυτό της Εκκλησίας μας. Είχε όμως συνειδητοποιήσει και καλλιεργήσει μέσα του το πραγματικό νόημα της προσφοράς της Εκκλησίας μας προς τα έθνη. Έκτισε στο Παραλίμνι το προπύργιο αυτό της προσφοράς του προς την εξωτερική ιεραποστολή. Ήταν μακριά, εργαζόταν, όμως, καθημερινά και προσπαθούσε να μεταφέρει την πραγματική αποστολή της Εκκλησίας και στους γύρω του. Έτσι, σχημάτισε ένα δυνατό πυρήνα, ο οποίος καθημερινά εργαζότανε για το έργο του ευαγγελισμού των φυλών της Αφρικής εκ του μακρόθεν.

Η προσφορά του πατρός Ευέλθοντα ήταν  πρωτοποριακή, ένας ταπεινός λευίτης, οικογενειάρχης, εκπαιδευτικός, αλτρουιστής, μαχητής, ξεπέρασε τα όρια της μικρής και αγίας νήσου Κύπρου. Εδώ και είκοσι χρόνια, ίσως και περισσότερα, η Κένυα έγινε το κέντρο των προσπαθειών και των δραστηριοτήτων του στο χώρο της αφρικανικής ηπείρου. Τι θα μπορούσε να προσφέρει ένας κληρικός, ένας εφημέριος μιας ενορίας; Ίσως οι πολλοί θα έλεγαν ελάχιστα. Κι όμως, ο πατήρ Ευέλθων έγινε ο σημαιοφόρος, αυτός που πρωτοστατούσε και έδινε δύναμη και ελπίδα σ’ αυτούς που τον περιτριγύριζαν, το συνεργείο του. Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που ζει απομονωμένος από τους άλλους, ο πατήρ Ευέλθων, γεμάτος από την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, συνειδητοποιεί ότι ο δρόμος, τον οποίο ακολουθεί ως ιερωμένος, είναι ένας δρόμος που ελευθερώνει τον άνθρωπο και δημιουργεί μέσα του το ένστικτο της αγάπης, έτσι όπως το θέλησε ο Κύριος, ακριβώς για να μπορέσουμε στο τέλος, ανανεωμένοι μέσα από το άπλετο φως των δωρεών του Αγίου Πνεύματος, να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Ο πατήρ Ευέλθων ήταν ο άνθρωπος που έβλεπε πάντοτε την προοπτική της αναπλάσεως και της μεταμορφώσεως των ανθρώπων κάθε φυλής και κάθε χρώματος. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» ήταν για τον πατέρα Ευέλθοντα το εγερτήριο σάλπισμα που έβλεπε βαθιά την αποκαλυπτική πραγματικότητα του σεβασμού προς το πρόσωπο του πλησίον. Ο πατήρ Ευέλθων ανακουφίζει με την έμπρακτη αγάπη του προς τους ανευαγγελίστους λαούς της Αφρικής αφού τους περικλείει όλους και είχε μέσα του εκείνο το ενθουσιαστικό στοιχείο των αποστόλων του Κυρίου. Έβλεπε ότι η προσφορά προς τα έθνη θα ανασυγκροτούσε τον κόσμο και η αλήθεια του Ευαγγελίου, αδιάκοπη και συνεχής όπως είναι, θα γινόταν, ακριβώς, το μυστήριο της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου. Πίστευε ότι οι άνθρωποι που γνωρίζουν το Θεό και βρίσκονται κοντά του τον αγαπούν. Αναπαύονται και ξεκουράζονται κοντά στον Κύριο οι ταλαιπωρημένες και αδικημένες ψυχές των ανθρώπων, γιατί ο πατήρ Ευέλθων έβλεπε ότι, όταν οι άνθρωποι γνώριζαν το Θεό, πίστευαν στη μοναδικότητα της παρουσίας Του μέσα στη ζωή τους και αυτό ήταν εκείνο που απροκάλυπτα και ταπεινά ζούσε την εσχατολογική πραγματικότητα της αγάπης, αλλά και της ευθύνης, προς τους συνανθρώπους μας. Έβλεπε συνειδητά την οικουμενικότητα της μίας καθολικής και αποστολικής εκκλησίας. Το έργο αυτό του ανακαινισμού των ανθρώπων κάθε ηλικίας και χρώματος γινόταν ένας πολύτιμος θησαυρός με οικουμενική επίγνωση.  Ήταν αδύνατο για τον πατέρα Ευέλθοντα να λησμονήσει τις βασικές αρχές και αλήθειες του ορθόδοξου χριστιανικού μηνύματος, γιατί η ορθοδοξία έχει αυτή τη μοναδική αποστολή στο σύγχρονο κόσμο με τις αντιπαραθέσεις και τους προβληματισμούς.

Ο πατήρ Ευέλθων ζούσε καθημερινά τον παγκόσμιο και οικουμενικό χαρακτήρα της ορθοδοξίας. Καθημερινά εμβάθυνε μέσα σ’ αυτό το τόσο σημαντικό μυστήριο της εκκλησίας μας, γιατί εκεί ανακάλυπτε, ανεπιφύλακτα, τον πανανθρώπινο χαρακτήρα της και ταυτόχρονα τον ηγετικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους. Έτσι ο πατήρ Ευέλθων έβλεπε τους ανθρώπους της κάθε φυλής, της κάθε κουλτούρας, του κάθε έθνους. Είχε αυτή την προσωπική εμπειρία, ότι όλοι και όλες είναι εικόνες του Θεού.

Το πέρασμα του πατρός Ευέλθοντος θα παραμείνει ένα ιστορικό ορόσημο μέσα στην ιστορία της εξωτερικής ιεραποστολής, όσο αυτό κι αν φαίνεται υπερβολικό. Είχε πάντα ως παράδειγμά του τον ίδιο τον Θεάνθρωπο, που ανέβηκε στο Σταυρό για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Ήταν ένας Θεός αγάπης, ευσπλαχνίας και προπαντός ελεήμων. Ο πατήρ Ευέλθων ήταν άριστος μιμητής της ζωής και του έργου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ζούσε καθημερινά την αγωνία και την αδικία που κυριαρχούσε ανάμεσα στους ταλαιπωρημένους αδελφούς μας της Αφρικής. Με τον τρόπο το δικό του ήθελε να αγκαλιάσει όλους και ήθελε να τους δώσει ό,τι καλύτερο μπορούσε, ακριβώς για να τους κάνει να αισθανθούν ότι όλοι είναι παιδιά του ίδιου Θεού και έχουν τα ίδια δικαιώματα και ότι μπορούν κι αυτοί, μέσα από την πίστη τους, να απολαμβάνουν όλων των πνευματικών αγαθών που προσφέρει η ορθοδοξία μέσα από τη ζωή της. Το πέρασμά του θα συγκινεί εκείνους που τον γνώρισαν, τους σύγχρονούς του αλλά και εκείνους που θα έλθουν μετά, γιατί οι αγώνες του και τα έργα του θα είναι πάντοτε διαχρονικά.

Η Αφρική γονατίζει, γιατί ένας σεμνός λειτουργός του Υψίστου μπόρεσε, μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα της επίγειας ζωής του, να δημιουργήσει μια νέα δική του εποχή, που τη χαρακτήριζε η ανιδιοτελής προσφορά του προς τον συνάνθρωπό του. Αυτός, λοιπόν ήταν ο άνθρωπος που συνειδητοποίησε την πραγματική αποστολή της Εκκλησίας και έμπρακτα εφάρμοσε τους λόγους του Ευαγγελίου, με τα έργα που άφησε πίσω του και που ομιλούν για αυτή την προσφορά του.  Ήταν, λοιπόν, το κίνητρό του και η αφετηρία του να γνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι τον προορισμό τους και να ανακαλύψουν έτσι την πραγματική τους ταυτότητα.

Μητροπολίτης Κένυας Μακάριος

Ιούλιος 2011

Μητροπολίτου Κένυας κ. Μακάριου, Νεκράνθεμα στη μνήμη του

Νεκράνθεμα στη μνήμη του …

Μες το έμπα του καλοκαιριού

στις μυρωδιές του Ιούνη,

κοίτα καιρό που διάλεξε

ο χάρος να τον πάρει! …

Στο παθητικό του χρόνου που διανύουμε, στο μέσον του καλοκαιριού σημειώθηκε μια σημαντική απώλεια, ο θάνατος του π. Ευέλθοντα, που, τι σύμπτωση αλήθεια! … Έφυγε, στο καλοκαίρι της ζωής του …

Ήταν τέλος Ιουνίου, ένα πρωινό λουσμένο, μέσα στα χρώματα και πνιγμένο, μέσα στ’ αρώματα της Κενυάτικης φύσης, όταν έφτασε το μαντάτο. Ήταν το τηλεφώνημα της πρεσβυτέρας, που μου ανακοίνωσε ότι ο π. Ευέλθων μετακόμισε στη γειτονιά των αγγέλων. Χωρίς υπερβολή, ήταν ένα κεραυνοβόλημα, ένα ουρλιαχτό εσωτερικό, μια απόλυτη άρνηση του σώματος να εγκαταλειφθεί σ’ αυτήν την πραγματικότητα … Ήταν η απότομη σύγκρουση μ’ εκείνον που αισθανόμουν τόσο κοντά και του οποίου η απουσία θα μου ήταν τόσο οδυνηρή … Ήταν μια εξαφάνιση …

Θάνατος τόσο ξαφνικός, τόσο απότομος, τόσο απρόοπτος! … Κι είναι αυτός ο θάνατος, ο ξαφνικός, δηλητήριο· δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις… Οι αναμνήσεις αλληλοσυγκρούονται, τα γεγονότα ξαναζωντανεύουν με τρόπο εφιαλτικό. Η αίσθηση του ατέλειωτου, παρούσα σε κάθε χωρισμό, είναι, εδώ, πιο φανερή από ποτέ άλλοτε …

Όχι ότι ο θάνατος που είναι απόρροια μιας βαριάς και ανίατης αρρώστιας είναι λιγότερο οδυνηρός. Όμως η αρρώστια μας δίνει το χρόνο να αποχαιρετιστούμε και οι άρρωστοι μας μάς μεταδίδουν το μήνυμα ότι μπορούμε ακόμη να μοιραστούμε πολλές πολύτιμες στιγμές. Έχουμε τόση αγάπη, τόση τρυφερότητα να εκφράσουμε. Τώρα ή ποτέ… Καταλαβαίνουμε ότι αυτό επείγει, ότι είναι κάτι που πρέπει να γίνει άμεσα. Βάζουμε, από ένστικτο, κατά μέρος, ό,τι μπορεί να μας βασάνισε σε άλλες εποχές. Ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή αλλάζει ριζικά.

Όπως και να ’χει το πράγμα ένας θάνατος είναι ένας θάνατος και κανείς δεν είναι προετοιμασμένος να τον δεχτεί για ’κείνους που αγαπάει. Ιδωμένος, κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, ο θάνατος βιώνεται ως αδικία, ως χρεοκοπία της ιατρικής, ως αδυναμία και αποτυχία να κρατήσουμε, στη ζωή, με τρόπο μαγικό, θα έλεγα, αυτούς που αγαπάμε, γιατί για τους περισσότερους από μας ο θάνατος δεν έχει θέση στη ζωή μας … Όμως είναι ψευδαίσθηση το να θέλουμε να κρατήσουμε τις ασθένειες, του πόνους και το θάνατο έξω από τη ζωή.

Όπως ο θάνατος του κάθε ανθρώπου κλείνει την ιστορία μιας ολόκληρης ζωής, έτσι και ο θάνατος του πατέρα Ευέλθοντα έκλεισε την ιστορία της ζωής του και μάλιστα αποτελεί (ο θάνατος) μέρος αυτής της ιστορίας, αφού έρχεται σε μια ορισμένη στιγμή, μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο, δίνει ζωή σ’ ένα πεπρωμένο, φανερώνει μια γραμμή, μια καμπύλη, μια διαδρομή: μια ζωή.

Η αναφορά μου στην προσωπικότητα του π. Ευέλθοντα, στις δραστηριότητές του, στο έργο του, νομίζω ότι μου επιτρέπει να θυμηθώ, δίχως φραγμούς, τη ζωή του, τώρα που δεν υπάρχει πια κι όμως τον νιώθω τόσο κοντά μου όσο όταν ήταν στη ζωή, μια ζωή που, ομολογουμένως, δεν ήταν καθόλου εύκολη. Πρόσφυγας, κατατρεγμένος, κυνηγημένος από τα γεγονότα του 1974, δεν λύγισε, δεν φοβήθηκε, δεν υποτάχτηκε · το αντίθετο, μάλιστα Οι περιπέτειες, αλλά και η βαθιά του πίστη στον Θεό, σφυρηλάτησαν έναν χαλύβδινο χαρακτήρα και συντέλεσαν στη χάραξη μιας νέας πορείας ζωής, που θα είχε στόχο της και μέλημα, αποκλειστικά και μόνον, τον άνθρωπο, την προσφορά στον άνθρωπο, την προσφορά του ίδιου του εαυτού στην υπηρεσία του συνόλου, του πάσχοντος συνανθρώπου, μέχρι σημείου που να θυσιάζεται και να μην υπολογίζει ούτε τη ζωή του, στον αγώνα αυτόν, στον αγώνα τον καλόν. Έναν αγώνα, που, λες και διαισθανόταν ότι, σύντομα, το νήμα της ζωής του θα κοβόταν, βιαζόταν να τελειώσει. Στον αγώνα δεν συγχωρούνται δικαιολογίες και προφάσεις, συνήθιζε να λέει, μεταφράζοντας την αρχαία ελληνική παροιμία: «Αγών πρόφασιν ουκ επιδέχεται».

Η τεράστια απόσταση που χωρίζει την Κύπρο από την Αφρικανική ήπειρο δεν έπαιξε ανασταλτικό ρόλο στις διαδρομές ψυχής και καρδιάς του π. Ευέλθοντα και των συνεργατών του, οι οποίοι, νυχθημερόν, έδιναν τον εαυτό τους στον αγώνα για τον ευαγγελισμό των φυλών της Αφρικής. Εφαλτήριό τους, στο χώρο της Αφρικανικής ηπείρου, η Κένυα. Αγωνίστηκε, πάντα, στον τίμιο δρόμο, εκτέλεσε στην εντέλεια το καθήκον του και εκπλήρωσε τις ηθικές του υποχρεώσεις που απέρρεαν από τους στόχους του. Αν δεν τον προλάβαινε ο θάνατος, ίσως ήταν κοντά στο να αναφωνήσει: «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι» … Λέγω όμως, ίσως, γιατί ένας αγώνας όπως αυτός δεν τελειώνει ποτέ και ο ίδιος δεν εξήντλησε τα περιθώρια των προσπαθειών του, αφού το ραντεβού του με τον χάροντα τον πρόφθασε στην πιο δημιουργική φάση της ζωής του, στο καλοκαίρι της, ενώ είχε τόσα πολλά να προσφέρει ακόμα … 

Άνθρωπος αθόρυβος, ήπιων τόνων, συγκρότησε έναν ισχυρό πυρήνα συνεργατών και, όλοι μαζί, με πρωτεργάτη τον ίδιο, απομονωμένοι στο στρατηγείο που ο ίδιος είχε χτίσει, στο Παραλίμνι, εργαζόντουσαν, ακατάπαυστα, γεμάτοι από την Αγάπη του Θεού για το πλάσμα του. Αυτή την Αγάπη δίδασκε, όχι μόνο με λόγια, αλλά, κυρίως, έμπρακτα, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ο δρόμος τον οποίον ακολουθούσε, ως ιερωμένος, είναι αυτός που ελευθερώνει τον άνθρωπο, από τα κάθε είδους δεσμά και προσκόμματα και ότι ο άνθρωπος, μέσα από την αγάπη αυτή, αναβαπτίζεται, ανανεώνεται και,  λουσμένος από το άπλετο φως των δωρεών του Αγ. Πνεύματος, συνεχίζει, ακάθεκτος, την πορεία του.

Ιεραπόστολος, με την έννοια που εμείς δίνουμε στον όρο, αφού ταξίδεψε στις χώρες όπου δραστηριοποιούνται οι Ιεραπόστολοι. Όμως το Ιεραποστολικό του έργο ξεπέρασε τα στενά όρια της μικρής και καθαγιασμένης, μέσα από τους αγώνες της και το αίμα των ηρώων της, πατρίδας μας, της Κύπρου της πολυαγαπημένης.

Αγαθός λευίτης, οικογενειάρχης, εκπαιδευτικός, αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, τον Χριστό, την Εκκλησία Εκείνου και το έργο Της και της δόθηκε, ανεπιφύλακτα. Ο αφυπνιστικός και συγκλονιστικός λόγος του Κυρίου: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» λειτούργησε ως εγερτήριο σάλπισμα, που του έδινε ώθηση και του αποκάλυπτε την προοπτική της αναπλάσεως και της μεταμορφώσεως των ανθρώπων κάθε χρώματος και φυλής και αυτή η ανακαίνιση ήταν για τον π. Ευέλθοντα ένας θησαυρός πολύτιμος, η πυξίδα, που του έδειχνε το δρόμο και εδραίωνε την πίστη του στη μία καθολική και αποστολική Εκκλησία, με προοπτική και χαρακτήρα οικουμενικό.

Μέσα σ’ αυτήν, πίστευε ακράδαντα, ότι οι άνθρωποι γνωρίζουν τον Θεό αναπαύονται κοντά Του, βρίσκουν λιμάνι και παρηγοριά οι βασανισμένες και αδικημένες ψυχές τους και, εφ’ όσον τον γνωρίσουν, τον αγαπούν, πιστεύουν στη μοναδικότητα της παρουσίας Του, στη ζωή τους. Γι’ αυτό κι ένιωθε ο π. Ευέλθων αυξημένη την ευθύνη και έδειχνε ιδιαίτερη ευαισθησία στον τομέα του ευαγγελισμού των ανευαγγελίστων.

Όλη του η ζωή ήταν μέσα στην πραγματικότητα και στις ανάγκες των ανθρώπων και η ανάγκη του για το χτίσιμο και τη διάδοση της Πίστης ήταν απότοκο της δικής του προσωπικής φώτισης. Η προσφορά του, όπως εξάλλου και αυτή όλων των Ιεραποστόλων, ήταν καρπός γνώσεως της αλήθειας, μιας αλήθειας της οποίας η γνώση είναι εμπειρική, γιατί προϋποθέτει μετοχή στην αλήθεια. Η μετοχή αυτή έχει χαρακτήρα βιωματικό και είναι αποτέλεσμα της δωρεάς του Θεού, αλλά και της συνεργίας του ανθρώπου.

Άριστος μιμητής της ζωής και του έργου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο π. Ευέλθων ζούσε, καθημερινά, την αγωνία και την αδικία, που επικρατούσε ανάμεσα στους ταλαιπωρημένους αφρικανούς αδελφούς μας. Άλλωστε, την αδικία και την ταλαιπωρία την είχε ζήσει στο πετσί του, στα νεανικά του χρόνια, στη δική του προσωπική και, όχι μόνο, ιστορία. Ήθελε να τους κλείσει όλους μέσα στη μεγάλη του, στοργική αγκαλιά, να τους δώσει ό,τι καλύτερο μπορούσε, να τους κάνει να νιώσουν ότι όλοι τους είναι παιδιά του ίδιου και όχι κάποιου κατώτερου Θεού, ότι όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα, ότι μπορούν κι αυτοί να απολαμβάνουν, μέσα από την πίστη τους, όλα τα πνευματικά αγαθά που προσφέρει η Ορθοδοξία, μέσα από τη ζωή της, να τους βροντοφωνάξει, τέλος, τα λόγια του Ιησού: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς». (Κατά Ματθ. 11:28)

Ο π. Ευέλθων εδώ και τρεις, περίπου, μήνες, δεν είναι πια κοντά μας. Ο κόσμος συνεχίζει να ζει, χωρίς αυτόν. Απ’ αυτά τα μέρη του που ήταν κομμάτι του έχει, για πάντα εξαφανιστεί. Ίσως αυτό είναι ο θάνατος … Όμως αυτοί που δεν υπάρχουν πια παραμένουν στις σκέψεις μας και η παρουσία τους μας παρηγορεί για την απουσία τους. Η αγάπη τους μας γιατρεύει τη θλίψη του χαμού τους. Αν μπούμε στον πειρασμό να αφεθούμε στη θλίψη μας, σκεφτόμαστε: «Ξέρω ότι σ’ εκείνον ή σ’ εκείνη δεν θα άρεσε να με βλέπει έτσι». Και είμαι σίγουρος ότι ο π. Ευέλθων δεν θα ήθελε να μας έβλεπε θλιμμένους. Είναι σαν να τον ακούω να μου λέει: «Μην αφήσεις να σε πάρει από κάτω. Επωφελήσου από τη ζωή, είναι τόσο σύντομη … Αγάπα, συγχώρα και προχώρα» … Έστω κι αν δεν είναι εδώ, πρέπει να σεβόμαστε αυτό που ήταν και το γερό δεσμό που μας ένωνε μαζί του. Από όλους μας εξαρτάται να επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτός ο διάλογος σ’ έναν άχρονο χρόνο, σ’ έναν ασύνορο χώρο, σε μια σχέση απέραντης τρυφερότητας. Όταν νιώθουμε μόνοι ας τον καλούμε για να μας δίνει τη δύναμη να ζήσουμε και να συνεχίσουμε ότι εκείνος έχει αρχίσει. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ποτέ τη στοργική και ευεργετική παρουσία του. Ας τον σκεφτόμαστε, όσο πιο συχνά μπορούμε, γιατί μας αγάπησε και τον αγαπήσαμε …

Εκείνος έχει πια φύγει, το σώμα του μπορεί, μακριά από τα βλέμματα, να αποσυντίθεται «εν ειρήνη» μέσα στη σιωπή του Κοιμητηρίου· εκείνος πήρε, μαζί του, τη μνήμη. Κι εμείς που μένουμε πίσω, έχουμε μόνο τις αναμνήσεις. Δεν είναι και λίγο, σε σύγκριση όμως με τον απέραντο κόσμο εκείνου είναι ελάχιστο. Πήρε, φεύγοντας κι ένα κομμάτι του δικού μας εαυτού ή, τουλάχιστον, έχουμε αυτή την αίσθηση, και νομίζω ότι αυτή την αίσθηση την έχουμε κάθε φορά που λυπόμαστε, βλέποντας αγαπημένα μας πρόσωπα να φεύγουν, λύπη, θλίψη που φθάνει στα όριά της, γιατί αυτοί που κατοικούσαν σ’ αυτόν τον τόπο, που είχαν αυτές τις συνήθειες, που μας έδιναν χαρά ή κάποιες φορές μας ενοχλούσαν με τις υποδείξεις τους, που μας γοήτευαν με το χαμόγελο τους δεν υπάρχουν πια. Δεν θα ξαναζήσουμε την πάντα εκπληκτική πραγματικότητα της συγγενικής ή φιλικής ζωής, την άμεση δύναμη των συναισθημάτων. Η ευτυχία ή ο πόνος που συνδέονται άμεσα με την παρουσία του άλλου έχουν, για πάντα, χαθεί. Το για πάντα θα πρέπει, μάλλον, να το διορθώσω, μια που οι ταξιδεμένοι μας έχουν παραχωρήσει τη θέση του σε μια αιώνια παρουσία. Ζουν μέσα μας, τους νιώθουμε τόσο έντονα… Γιατί η ζωή δεν μπορεί να χάνεται για πάντα · μια αρρώστια, ένα ατύχημα μπορούν να μας κάνουν να χαθούμε «εν ριπή οφθαλμού», όμως η ζωή προεκτείνεται πέρα από τον ορατό κόσμο, εκείνοι βλέπουν, συνεχίζουν το διάλογο, μας καθοδηγούν, μας δείχνουν το δρόμο …

Το πέρασμα του π. Ευέλθοντα αποτελεί ένα ορόσημο φωτεινό καταλυτικό στην ιστορία της εξωτερικής ιεραποστολή και δεν είναι υπερβολή αυτό. Έχοντας πάντα ως παράδειγμά του τον ίδιο τον Θεάνθρωπο, τον Θεό του ελέους, συνειδητοποίησε την πραγματική αποστολή της Εκκλησίας και εφάρμοσε, έμπρακτα, τους λόγους του Ευαγγελίου.

Η κλεψύδρα του χρόνου μου είναι αμείλικτη, θαρρώ πως, εδώ, πρέπει να σταματήσω, εξάλλου το έργο που μας άφησε και οι υποθήκες που μας κληροδότησε μπορούν να μιλήσουν καλύτερα.

Σήμερα, βαρυαχύς, γονατίζω στον νωπό, ακόμη, τάφο του και βάζω στο νιόβγαλτο σταυρό του ένα κλαδί φοινικιάς, μουσκεμένο από τα δάκρυα ευγνωμοσύνης των Αφρικανών αδελφών μας, ιδιαίτερα των παιδιών της Κένυας.

«Μόνη δε κτημάτων αρετή

Αναφαίρετον και ζώντι και τελευτήσαντι

Παραμένουσα». (Μ. Βασίλειος)

Μητροπολίτη Κένυας κ.Μακάριου

Νοέμβριος 2011

Μικρό Αφιέρωμα για τον π. Ευέλθοντα (απο την Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού)

Στις αρχές Ιουνίου στο θέατρο του αρχαίου Κουρίου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση απο την Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού. Στην αρχή της εκδήλωσης αφού τηρήθηκε μονόλεπτη σιγή, στη συνέχεια παρουσιάστηκε το πιο κάτω αφιέρωμα.
Αιωνία η Μνήμη.

Ο Π. ΕΥΕΛΘΩΝ ΣΤΗΝ ΦΙΑΛΗ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ

 

ΣΩΣΟΝ ΚΥΡΙΕ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΣΟΥ... Ο Π. ΕΥΕΛΘΩΝ ΣΤΗΝ ΦΙΑΛΗ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡ ΕΥΕΛΘΩΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΑΠΟ ΧΕΝΙΟΝ HIGH SCHOOL 1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2011

1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2011 ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ
ΤΟ XENION HIGH SCHOOL ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ π. ΕΥΕΛΘΟΝΤΑ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ

Ομιλία-Αφιέρωμα προς τον μακαριστό π. Ευέλθων, από τον τέως Δήμαρχο Παραλιμνίου κ. Ανδρέα Ευαγγέλου

Ομιλία-Αφιέρωμα προς τον μακαριστό π. Ευέλθων, από τον τέως Δήμαρχο Παραλιμνίου κ. Ανδρέα Ευαγγέλου

Ταπεινοί προσκυνητές-εκτιμητές μιας ανθοφόρας ζωής, μιας πνώσας μορφής, βρισκόμαστε σήμερα εδώ, για να πούμε, ένα Μεγάλο Ευχαριστώ, στον άνθρωπο, στον ιερωμένο, στον εκπαιδευτικό, στον συνδημότη, στον συνεπαρχιώτη, στον Κύπριο,             στον Έλληνα, στον οικουμενικό, στο χριστιανό                                                     Πρωτοπρεσβύτερο Ευέλθων Χαραλάμπους. Η μνήμη του Πατρός Ευέλθωντος θα΄ναι μια ανεξάντλητη κληρονομία, πηγή δύναμης και καρτερίας, που θα ενδυναμώνει και θα εμψυχώνει τον κάθε ένα από εμάς, χαράσσοντας μας  τα βήματα που θα κλουθούμε  που χριστιανικά χάραξε με το βίο του. Πολλές φορές εκεί που τα έργα μιλούν τα λόγια περισσεύουν. Με ορόσημο τη δική του «βασιλειάδα» το ΚΕΠΑ «Άγιος Χριστόφορος», μας έμαθε πολλά, μας χάρισε πολλά, μας μάθαινε να αγαπούμε τον άνθρωπο, να συγχωρούμε αλλήλους, να ζητούμε συγχώρεση για τον εαυτό μας, να υπομένουμε,  να επιμένουμε, να προσμένουμε.

Αγκιστρωμένος στο Παραλίμνι, αποδιωγμένος σαν ήταν από του Αττίλα τις ορδές, φεύγει από το πολυαγαπημένο του χωριό Άγιο Γεώργιο Σπαθαρικού, αφού προηγουμένως ευτύχισε να νυμφευτεί την Ανδριανή Γεωργίου από το Σπαθαρικό, παντοτινή σύντροφο και στυλοβάτη της ζωής  του.

Απόκτησαν τρία παιδιά, τον Χριστόφορο που αποδήμησε εις Κύριον το 1995, τη Μαρία που νυμφεύτηκε το Γεώργιο Κυπριανού και το Δημήτρη που νυμφεύτηκε τη Χρύσω Τσόκκου και απόκτησαν τρία και δυο παιδιά αντίστοιχα.

Διαβαίνει όλα τα ιερατικά αξιώματα ως έγγαμος κληρικός. Ριζώνει για καλά σε τούτο τον τόπο και αποτελεί μια πνευματική και θρησκευτική όαση για το Παραλίμνι. Έκανε τον προσωπικό του πόνο, ελπίδα και βάλσαμο για τον κάθε δυσπραγούντα συνάνθρωπό του. Έγινε υπηρέτης των φτωχών και των πονεμένων.

Η αγάπη του προς τον άνθρωπο τον ώθησε να αναδειχθεί πρωτοστάτης και παρηγορητής σε όσους τον είχαν ανάγκη. Ιεραποστολές, υποτροφίες, διανομή φαγητού σε πεινασμένους και φυλακισμένους. Το ίδρυμα που προήδρευε προσέφερε και προσφέρει στέγη σε ηλικιωμένους και σε άτομα με ειδικές ανάγκες στεγάζοντας το σωματείο «ΦΑΡΟ ΖΩΗΣ». Υπηρέτησε σαν προϊστάμενος στις εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου και Αγίου Δημητρίου με ιερατική, κατηχητική και κοινωνική προσφορά. Υπηρετεί την παιδεία του τόπου και προσδοκεί με το κήρυγμά του να δώσει πνοή στους αναζητούντες τον Κύριο και την Αλήθεια.

Μας εγκατάλειψε στα 61 του χρόνια. Ο Θεός αναζητά και καταξιώνει με την ουράνια βασιλεία του, τους καταξιωμένους  με θεάρεστα έργα ανθρώπους. Η μνήμη του, θα΄ναι βαριά κληρονομιά για συνέχιση και ολοκλήρωση του ημιτελούς έργου του. Πρόκληση είναι η ολοκλήρωση του ΚΕΠΑ και η δημιουργία πολυδύναμου πνευματικού κέντρου στον Άγιο Δημήτριο.

Μου είναι αδύνατο να σκιαγραφήσω με το λόγο τα                                 έργα του Πατρός Ευέλθωντος,  που θα΄ναι παντοτινός φάρος για τις  επερχόμενες γενιές.

Ο Κύριος ας δίνει δύναμη στη σύζυγό του, στα παιδιά και εγγόνια του και σε όλους τους συνεργάτες του να΄ναι άξιοι συνεχιστές του πολυσπούδαστου έργου του.

07-06-2011 Αμφιθέατρο Δήμου Παραλιμνίου

Για τις δοκιμασίες της ζωής

Για τις δοκιμασίες της ζωής

Του μακαριστού π. Ευέλθοντος Χαραλάμπους

Από την β' έκδοση του βιβλίου του πατρός Ευέλθοντος Γονέων άλγος Χριστού παραμυθία, μεταφέρουμε εδώ μόνον την Εισαγωγή.

Ο μεγάλος καθηγητής της ασκητικής ζωής άγιος Ισαάκ ο Σύρος, βαθύς γνώστης του θελήματος του Θεού και έμπειρος πρακτικός διδάσκαλος της ορθόδοξης Θεολογίας, διατύπωσε τούτο το απαύγασμα της προσωπικής του εμπειρίας: «Οι δοκιμασίες είναι η τιμή που δέχεται η ψυχή παρά της μεγαλειότητος του Θεού».

Στο βίο του αγίου Αμβροσίου, Επισκόπου Μεδιολάνων, αναφέρεται τούτο το περιστατικό:
Κάποτε, όταν ο Άγιος βρισκόταν σε ποιμαντική περιοδεία στην επαρχία του, φιλοξενήθηκε με τη συνοδεία του στο αρχοντικό κάποιου επιφανούς χριστιανού. Συζητώντας μαζί του, ο Άγιος πληροφορήθηκε από τον ίδιο ότι όλα γύρω από τη ζωή του κυλούσαν θαυμάσια, οι δουλειές του πήγαιναν υπέροχα, η υγεία όλων των μελών της οικογενείας του ποτέ δεν δοκιμάστηκε, ποτέ δεν αντιμετώπισε θλίψεις, δυσκολίες και προβλήματα. Τότε ο Άγιος, απευθυνόμενος στη συνοδεία του, είπε: «πάμε να φύγουμε απ' εδώ αμέσως. Αυτό το σπίτι δεν το επισκέφθηκε ποτέ ο Θεός».

Πραγματικά, μόλις ο άγιος αναχώρησε, το σπίτι εκείνο το κατάπιε η γη.

Το αδιάψευστο στόμα του Κυρίου μας προειδοποίησε ότι στον κόσμο αυτό θα έχουμε θλίψεις, πειρασμούς και δοκιμασίες. «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε». Κι ακόμη μας κάλεσε, προκειμένου να Τον ακολουθήσουμε, να σηκώσουμε σταυρό. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυ¬ρόν αυτού και ακολουθήτω μοι».

Επισημαίνοντας τα πιο πάνω θέλω να πω ότι ο πόνος, οι θλίψεις και τα βάσανα, όσο και να μας είναι ανεπιθύμητα, είναι σύμφυτα στη ζωή κάθε χριστιανού και αποτελούν σταθερό συνοδοιπόρο σε κάθε μας βήμα. Από τότε που στη ζωή μας εισήλθε η αμαρτία, σαν παρεπόμενο αυτής εισήλθαν και όλα τα ανεπιθύμητα, με αποκορύφωμα το θάνατο. Γι' αυτό και θάταν εντελώς εξωπραγματικό να ζητάμε να μην τύχουν στη δική μας ζωή κάτι τέτοια γεγονότα. Αντίθετα, σοφώτερο θα ήταν να ζητάμε από το Θεό τη δύναμη να αν-τέχουμε και να ξεπερνούμε τα γεγονότα αυτά.

Οι θλίψεις, οι δοκιμασίες και τα βάσανα είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί ο Θεός για να ωριμάσει ο άνθρωπος. Όλα τα οδυνηρά που επιτρέπει στη ζωή μας ο Θεός είναι φάρμακα που θεραπεύουν την ασθενούσα φύση του ανθρώπου. Το καμίνι του πόνου, των δοκιμασιών και των θλίψεων είναι το εργαστήρι όπου ο Θεός κατεργάζεται την τελειοποίηση του χριστιανού. Αν το ψωμί που μπαίνει στο φούρνο είχε φωνή, θα διαμαρτυρόταν και θα έλεγε πως δεν αντέχει τη φωτιά του φούρνου.

Όμως αυτό το ψήσιμο είναι που κάμνει το ψωμί κατάλληλο για βρώση. Αν δεν έμπαινε στο φούρνο θα γέμιζε σκουλήκια, θα ήταν άχρηστο. Τα φρούτα πάνω στα δένδρα, που τα ψήνει ο καλοκαιρινός ήλιος, αν είχαν στόμα θα διαμαρτύρονταν και θα έλεγαν πως δεν αντέχουν άλλο τις καφτερές ακτίνες του ήλιου. Με την ακτινοβολία, όμως, που δέχονται από τον ήλιο ωριμάζουν, αποκτούν άρωμα, χρώμα. γεύση και ουσία. Διαφορετικά θα ήταν άγευστα, ανούσια και άχρηστα.

Κατά τρόπο ανάλογο, στο καμίνι του πόνου ο άνθρωπος αποκτά ωριμότητα, ουσία, περιεχόμενο. Καθαίρεται από πάθη, ταπεινώνεται, μαθαίνει να συμπάσχει, αποκτά γνησιότητα και αυθεντικότητα. Όπως ακριβώς συμβαίνει με το χρυσάφι. Μετά που θα δοκιμαστεί και καθαρθεί στο χωνευτήρι, τότε αποβαίνει το πιο πολύτιμο μέταλλο.

Όσο πληθαίνουν οι δοκιμασίες, όσο κτυπιέται η ψυχή στο αμόνι του πόνου, τόσο εύθετη γίνεται για τη Βασιλεία των ουρανών και με ευφρόσυνο δειλινό χαμόγελο αναμένει το ολόλαμπρο πρωινό της Αναστάσεως που ορθρίζει πίσω από κάθε σταυρό. Μη ξεχνούμε ότι και η Παναγία μας στην επίγεια ζωή Της δοκίμασε το πιο πικρό ποτήρι, όπως ακριβώς Της το προφήτεψε ο δίκαιος Συμεών, όταν δέχτηκε στην αγκαλιά του τον τεσσαρακονθήμερο Χριστό. Προορώντας ο Προφήτης την Σταύρωση του Υιού και Θεού Της, προανήγγειλλε στην Παναγία ότι δίστομη ρομφαία θα ξεσχίσει τη μητρική Της καρδιά. Αυτή τη δίστομη ρομφαία που δοκίμασε η Παναγία μας, επέτρεψε ο Θεός και πολλοί άλλοι Άγιοί Του να την δοκιμάσουν. Γιατί η ρομφαία και ο σταυρός, ο πόνος και η οδύνη, είναι τα δώρα του Θεού προς τους εκλεκτούς του.

Κάποτε μια γριούλα, που είχε πρόβλημα με τα πόδια της, παρακαλούσε στην προσευχή της το Χριστό να μη χειροτερέψει η κατάστασή της, για να μπορεί να εκκλησιάζεται. Αντί τούτου, επέτρεψε ο Θεός και γλύστρησε κι έσπασε το πόδι της. Τώρα ακινητοποιήθηκε η γριούλα στο κρεββάτι. Και λέει στην προσευχή της: «Χριστούλη μου, τι Σου ζήτησα, και τι μου έδωσες!» Και λαμβάνει τότε την απάντηση: «Είδες τι προσφέρω σ' αυτούς που με αγαπούν!» Και του άπαντα η γριούλα: «Γι' αυτό και σε αγαπούν τόσο λίγοι!»

Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι μπορούμε να αποφύγουμε στη ζωή μας όλα τα δυσάρεστα, καλοπιάνοντας το Θεό. Προσφέροντας ελεημοσύνες ή εκτελώντας κάποιες εντολές, δημιουργούμε μέσα μας την ψευδαίσθηση ότι έχουμε υποχρεωμένο το Θεό, ότι πρέπει κι Αυτός να φροντίσει να μας έρχονται όλα καλά και βολικά. Βέβαια, μια τέτοια αντίληψη είναι εντελώς λανθασμένη, εντελώς αβάσιμη, κάθε άλλο παρά χριστιανική. Μέσα στο Ευαγγέλιο λέει ρητά, ότι έχουμε χρέος και καθήκον να ζούμε με συνέπεια τη χριστιανική ζωή, χωρίς να διεκδικούμε καμιά αμοιβή και κανένα αντάλλαγμα. Τόσο η συμμόρφωσή μας προς όσα το Ευαγγέλιο ζητά, όσο και η υπομονή στις θλίψεις και τις δυσκολίες της ζωής, αποτελούν τη σφραγίδα της γνησιότητάς μας.

Πολλές φορές συμβαίνει να λυγίζουμε μπροστά στον πόνο, γιατί νομίζουμε ότι είμαστε οι μόνοι που σηκώνουμε τόσο βαρύ σταυρό. Κάτι τέτοιες σκέψεις καθόλου δεν βοηθούν. Αντίθετα, συνειδητοποιώντας ότι και άλλοι σαν κι εμάς σήκωσαν και σηκώνουν τον ίδιο σταυρό, αυτό μας δίνει κουράγιο και δύναμη. Για το λόγο αυτό, αναδηφώντας τους βίους των Αγίων, συγκέντρωσα εδώ κάποιες περιπτώσεις όπου διάφοροι Άγιοι σήκωσαν τον ίδιο σταυρό. Είδαν τα βλαστάρια τους να πεθαίνουν, νεκροφίλησαν τα σπλάχνα τους, θρήνησαν πάνω σε νιόσκαφτους τάφους. Ως άνθρωποι πόνεσαν, δάκρυσαν, έκλαψαν. Όμως, πέραν του ανθρώπινου συναισθηματισμού, αντιμετώπισαν το θάνατο και με το φακό της πίστεως, της ελπίδας, της ανάστασης, όπως αρμόζει σε χριστιανούς.

Αυτή την αντιμετώπιση του θανάτου από μέρους αγίων προσώπων, όπως καταγράφηκε στους βίους και στα συναξάρια των Αγίων, θέλησα να προβάλω στο βιβλίο μου αυτό. Οι λόγοι είναι προφανείς. Πρώτα, για να δώσω το μήνυμα ότι ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου δεν είναι τιμωρητική ενέργεια του Θεού, αλλά επίσκεψη του Θεού στη ζωή μας. Και, προχωρώντας, να δώσω το μήνυμα ότι δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο από το Θεό. Μέσα στον πόνο μας οφείλουμε να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας, και τότε θα δούμε ότι αυτό το θλιβερό που μας συνέβη, όσο πικρό κι ανεπιθύμητο κι αν είναι, δεν παύει να αποτελεί μια έκφραση της αγάπης του Θεού σε μας. Πριν από μας, αποδέκτες αυτής της αγάπης του Θεού ήσαν, κυρίως, οι Άγιοι του Θεού.

Οι θλίψεις, οι δοκιμασίες και τα βάσανα είναι η οδός των Αγίων. Όλοι οι Άγιοι, προκειμένου να εισέλθουν στη δόξα του Θεού, στη ζωή τους βάδισαν τη στενή και τεθλιμένη οδό. Είτε ο Θεός επέτρεψε πειρασμούς και δοκιμασίες στη ζωή τους κι έδωσαν την καλή μαρτυρία της υπομονής και της υποταγής στο θείο θέλημα, είτε εκούσια οι ίδιοι, με απάρνηση των τερπνών και ευχάριστων της ζωής αυτής, υποτάγησαν στο εκούσιο μαρτύριο της ασκητικής ζωής. Και στις δυο περιπτώσεις, αντάλλαξαν τις ηδονές της παρούσας ζωής με οδύνη πρόσκαιρη, για να απολαύσουν τις αιώνιες και ανεκλάλητες χαρές της Βασιλείας του Θεού. Εξ άλλου αυτή την οδό του μαρτυρίου βάδισε πρώτος ο Κύριος, όταν αίροντας το Σταυρό Του ανέβηκε στον κρανίου τόπο.

Αυτή η πρωτοπορεία του Χριστού στο δρόμο του Γολγοθά πρέπει να είναι πάντοτε εναργής στη μνήμη μας. Για να θυμούμαστε ότι στις δύσκολες ώρες του πόνου έχουμε συμπαραστάτη, συνοδοιπόρο, συμμέτοχο και κοινωνό της δικής μας δυσκολίας τον ίδιο το Θεάνθρωπο Χριστό. Στο Ευαγγέλιο πουθενά δεν αναφέρεται να έχει γελάσει ο Ιησούς. Εδάκρυσε, όμως, όταν πλησίασε τον τάφο του φίλου Του Λαζάρου. Αυτό το δάκρυ του Ιησού λέει, νομίζω, πολλά. Βέβαια η ευαισθησία του Ιησού μπροστά στον πόνο που προκαλεί ο θάνατος δεν τελείωσε με ένα δάκρυ. Γιατί ο Κύριος προχώρησε και στην ανάσταση του Λαζάρου. Όπως ανέστησε και την κόρη του Ιαείρου. Όπως ανέστησε και το γυιό της χήρας στη Ναΐν. Όπως, με τη δική του τριήμερη Ανάσταση νίκησε το θάνατο, γενώμενος πρόδρομος και της δικής μας αναστάσεως· και της ανάστασης των δικών μας προσφιλών κεκοιμημένων. Αυτή είναι η μεγαλύτερη παραμυθία για μας.

Πρωτ. Π. Ευέλθων Χαραλάμπους
Ο Χαρισματούχος και αναστάσιμος καλός ποιμένας της Εκκλησίας
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλης»

http://www.impantokratoros.gr/dokimasies-zohs.el.aspx